Zochacz wywróciła oczami, po czym tonem lekkiej przygany powiedziała "Płakać? Taka duża dziewczyna?". Po chwili dodała uspokajająco "Poza tym nie musisz się martwić. Przecież ja będę mieszkać z wami. Będziemy tylko musieli wstawić do mojego pokoju takie duże podwójne łóżko żeby mój mąż miał gdzie spać".
Ta wizja osuszyła łzy w Maminych oczach. Przynajmniej dopóki ponownie nie zajrzała do folderu ze zdjęciami. Odległa przyszłość wygląda w nim zatrważająco realnie.
No to plany na przyszłość sprecyzowane.
OdpowiedzUsuńJa już wiem, że będę pewnie płakać i to całkiem niedługo... A zawsze to płakanie wydawało mi się dziwne.
Bez płaczu ani rusz...
OdpowiedzUsuńOch, jak pięknie wyglądali!
OdpowiedzUsuńdobre!
OdpowiedzUsuńOj ja też kiedyś będę wyła jak bóbr. :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
a czy Zochacz ma już jakiegoś kandydata na męża?? pięknie wyglądają :o) a jaka to uroczystość była? jeśli można zaputać? ;o)
OdpowiedzUsuńMamy Brat się żenił :)
Usuń